Media

Stakbabber in the media, listed here.

Oor: ‘De sountrack van de toekomst’.

Music Maker, november 2019: ‘Topplaat!’

Nieuwe Revu, editie 46, 2019: ‘Best bewaarde geheim van de Amsterdamse bandjesscene smeekt om te worden ontdekt’.

Hit Track Top 100: “Dutch venues book these guys before it’s too late. Foreign applications will arrive soon. Stakbabber is in this genre the best new thing!! Yes, we’re impressed!”

Interview in het Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, IJmuider Courant, Leidsch Dagblad en de Gooi- en Eemlander, door Jaap Stiemer. Hier de link: Interview Stakbabber

En hier de volledige tekst:

’Lekker kokkerellen met muziek’

Stakbabber krijgt er bij elk optreden nieuwe liefhebbers bij. De postpunk van de Amsterdamse band is verrassend, zowel beluisterd vanaf de plaat als live. Na vier jaar is er een tweede album. Dat heet gewoon ’Stakbabber’.

De aanloop tot het eerste album ’Polarized’ was vele malen langer dan de vier jaar tussen dat en de nieuwe plaat.Dat kwam doordat gitarist-keyboardspeler Rob van de Schootbrugge, bassist Rick Blom en drummer Ollie Schmitz jarenlang alleen maar ’aan het kloten’ waren in een studiootje. Grooves maken, melodietje erover, maar verder niks. Het enige serieuze dat er in die tijd ontstond was de single ’Elisabeth Green’, waarop de ’zang’ bestond uit samples van een cursus Engels voor Japanners. Een zeer artistieke clip vervolmaakte het project, dat vooral in Japan aansloeg. Pas toen Mick Ness via een ontmoeting met Van de Schootbrugge in het leven van Stakbabber kwam, begonnen de creatieve activiteiten enige richting te krijgen. Ness had al een flinke muzikale carrière achter de rug in diverse cultgroepen en zijn typische stemgeluid sloot wonderwel aan bij de handgetufte muziektapijten van de band. Bassist Rick Blom: „We maakten destijds 23 variaties op één thema.

Dat heeft zin gehad, want het heeft onze manier van werken bepaald. De nummers zijn allemaal organisch gegroeid.” De muzikale ideeën van de gitarist-toetsenist Van de Schootbrugge gaan digitaal naar Mick Ness. Die bedenkt er een zanglijn bij. „Ik heb zelf de ouderwetse structuur van couplet, refrein, couplet nodig”, zegt hij. „Daarvoor moet ik Robs ideeën nog wel eens geweld aan doen. Maar dat trekt hij dan later wel weer recht.” Ollie Schmitz: „Rob is super avontuurlijk als het om muziek gaat. Als het aan hem ligt, blijft hij veranderingen aanbrengen.” Het in eigen beheer – op vinyl uitgebrachte album ’Polarized’ kreeg positieve kritieken. Het leverde optredens op, die zelf ook weer optredens opleverden. Ondertussen werd gewerkt aan nieuw materiaal, dat meteen live werd gespeeld. „Daardoor konden we de studio in met materiaal dat al klaar was. Een heel verschil met de vorige keer”, aldus Ness. De studio van Ernst van Dusseldorp, in de buurt van Hoorn, werd voornamelijk gebruikt om de drumpartijen van Schmitz op te nemen. „Het is heel belangrijk geweest dat we dat professioneel hebben laten doen”, zegt Ness. „De zang heb ik in mijn slaapkamer opgenomen, daar ga ik geen studio voor huren. Ik had zo’n apparaat van Rob gekregen voor effecten op de zangpartijen. Daar ben ik wat mee aan het rommelen geweest.” „Lekker kokkerellen met geluid”, grijnst Schmitz. „De effecten op de stem van Mick worden echt als instrument gebruikt. Dat vind ik geweldig. Dit in tegenstelling tot

de autotune die je momenteel overal hoort: verschrikkelijk irritant.” Voor het overige schuwt de band de techniek ook niet, zowel in de studio als op het podium, waar onder meer ’backtracks’ met zang worden ingezet. „We verstoppen het niet, de techniek”, zegt Ness, die bij optredens behalve een gitaar naast zich op het podium een laptop heeft staan. Schmitz: „Het podium wordt bij ons een soort cockpit. Daar moet je ook niet stiekem over doen. Ik werk inmiddels met hybride drums, daarmee zijn de mogelijkheden echt onbegrensd.” Blom: „Het gaat om het gevoel dat je creëert en dat de mensen in de zaal in het gevoel van de band komen.” Poolexpeditie Het gevoel van opgaan in de muziek is voor Ness belangrijk tijdens de optredens. Net als op ’Polarized’ is op het nieuwe titelloze album de poolexpeditie een centraal thema in de door Ness geschreven teksten. „De gekheid, het drama ervan zijn fascinerend, vind ik. En de concentratie ervan: je bent maar met één ding bezig.” Tijdens het schrijven van songs leest Ness boeken, die sfeer meegeven aan de teksten. „Rick heeft een boek geschreven over eten in de Eerste Wereldoorlog. Daar staan verhalen in die zó een aanleiding voor een nummer kunnen zijn. Stel dat het oorlog is, wat ga ik dan doen? Wat is liefde als de nood aan de man komt? Live wil ik dat tijdens het zingen de krankzinnigheid uit die boeken naar boven komt. Het liefst wil ik in elk nummer bereiken dat ik even weg ben,

dat het allemaal klopt.” De ’wall of sound’ die de band in de studio en live opmetselt, lijkt gemaakt om vanaf de grotere podia over grote groepen mensen te klinken. Zover is het nog niet. Wel is de debuutplaat van Stakbabber opgepikt door Pinguin Radio, ’the #1 music community in Europe’. Ook belandde ’Polarized’ op de 581e plek in de ’Snob 2000’ van vorig jaar, een lijst van 2000 ondergewaardeerde liedjes, een initiatief van eerdergenoemde zender. Met het tweede album wordt de weg naar een groter publiek voortgezet.Op verschillende plekken in het land staan albumpresentaties gepland. Aan spirit geen gebrek in de band. Schmitz: „Het is een band van gelijkgestemden. In deze band klopt alles. De vriendschap, de muzikaliteit. Iedereen luistert naar andere dingen, maar het komt altijd weer bij elkaar.” Blom: „Er zijn geen ego’s in de band. Op Mick na dan, natuurlijk.” Hard gelach. De zanger: „Ik schrok al.”

Jaap Stiemer

Donker, heftig en hypnotiserend

Chris P. Dekker, De Bassist

Release van de Week: Stakbabber
Verschenen – 1 november 2019
Stakbabber is een band die veel meer aandacht verdient. Waarom lees je hieronder. De Amsterdamse postpunkband maakte met Polarized al een parel van een plaat en de opvolger is nog beter. Vandaar dat ze deze keer Release van de Week zijn.Stakbabber is het geesteskind van Mick Ness. Hij was een van de mensen achter Mecano, hij werkte met Feargal Sharkey en Gino Vannelli en in het oostblok was hij razendpopulair als voorman van de Hongaarse band Sexepil. In zijn huidige band vinden we verder gitarist Rob van de Schootbrugge, Rick Blom op bas en Ollie Schmitz op drums. Op het album worden ze bijgestaan door percussionist extraordinaire Rudi de Graaff.

Het tweede album van Stakbabber laat zich moeilijk omschrijven. Is het Dark Wave? Post Punk? Industrial? Electro? We horen vleugjes New Order, Placebo, maar ook een modernere band als Editors en soms zelfs het experimentele van Bowie terug. En dat allemaal met een sound die helemaal nu is. Het album is donker, heftig en hypnotiserend. Dat laatste komt ook door de superstrakke ritmesectie.

Schmitz is strak en goed, De Graaff smaakvol en de herhalende, pulserende baslijnen van Rick Blom – een beetje de Nederlandse Peter Hook – geven de songs soms iets dansbaars, altijd een hartslag en het geluid is bij vlagen heerlijk vies en vervormd. Is het bas? Synth? De bas zit sowieso heerlijk in de mix en er is meer dan genoeg ruimte om te excelleren.

De titelloze tweede van Stakbabber is zeer geslaagd en een terechte Release van de Week.

Het tweede album van Stakbabber laat zich moeilijk omschrijven. Is het Dark Wave? Post Punk? Industrial? Electro? We horen vleugjes New Order, Placebo, maar ook een modernere band als Editors en soms zelfs het experimentele van Bowie terug. En dat allemaal met een sound die helemaal nu is. Het album is donker, heftig en hypnotiserend. Dat laatste komt ook door de superstrakke ritmesectie.

Schmitz is strak en goed, De Graaff smaakvol en de herhalende, pulserende baslijnen van Rick Blom – een beetje de Nederlandse Peter Hook – geven de songs soms iets dansbaars, altijd een hartslag en het geluid is bij vlagen heerlijk vies en vervormd. Is het bas? Synth? De bas zit sowieso heerlijk in de mix en er is meer dan genoeg ruimte om te excelleren.

De titelloze tweede van Stakbabber is zeer geslaagd en een terechte Release van de Week.

https://www.debassist.nl/nieuws/artikel/2-23033/release-van-de-week-stakbabber

——————————————————————————————————————–

Fantastisch, mysterieus en dansbaar
DJ Tricky Dicky, ondergewaardeerdeliedjes.nl, Pinguin Radio
31 oktober 2019

Een paar dagen later reageerde ik enthousiast: bedankt voor de voorpremière. I’m impressed. Ik heb het album nu meer dan vijf keer beluisterd en om een goed vergelijk te kunnen maken ook nog een keertje Polarized. Pas dan merk je hoe jullie gegroeid zijn. Ik vond jullie debuut geweldig, maar in alle eerlijkheid verbleekt het enig sinds na het beluisteren van de opvolger. De tracks zijn dieper, donkerder en voller. Een geweldig album. De gitaarsolo in Medicine is gelikt; er had wat mij betreft nog wel zo’n track bij mogen zitten…al dan niet instrumentaal. Liquid vind ik een geweldige opener en wat mij betreft de single. Wanneer komt de officiële release?

Deze was pas voor ergens in november gepland, zodat ik maar liefst meer dan vier maanden niets mocht zeggen of laten horen. Ik heb me er aan gehouden natuurlijk, maar elke keer wanneer iemand mij de vraag stelde of er nog iets goeds uitgekomen was moest ik even slikken. Maar jullie raden het al, want anders zou ik er nu niet over bloggen; vier jaar na het debuutalbum is morgen de officiële release. De albumpresentatie zal op 29 november in samenwerking met Paradiso in Cinetol Amsterdam geschieden. Een klein deel van de oplage van het titelloze album verschijnt op goud vinyl. Zanger Mick Ness: We bleven er omheen draaien, tot ik besloot om de titel geheel weg te laten. Dat was een opluchting! Nu kan iedereen zelf een gevoel krijgen bij de nummers, en er misschien eentje uithalen die voor hem of haar het album representeert. Ook leggen we nu meer nadruk op de bandnaam.

Het album heet dus gewoon Stakbabber. Over die naam zegt drummer Ollie Schmitz: Hou het maar op een soort Nederlandstalig anagram van backstabber, dat aan de bandtraditie gelinkt is om ieder lid dat niet op tijd op een afspraak verschijnt genadeloos te fileren.

Alle tracks zijn eerst live gespeeld voordat ze de studio indoken en dat is duidelijk te merken in de details. Het album is een geheel. De eerste aanzet tot de liedjes komt van Mick en gitarist Rob van de Schootbrugge, waarna de laatste in zijn studio gaat knutselen, ontleden en verder bouwen. We laten ons niet beperken door wat we niet kunnen, als band. Ik ga wel uit van ons vieren, maar in die fase van het creëren mag er in de computer van alles gebeuren. Ik bedoel: als een orgel erg mooi past, dan komt er een orgel in. De muzikanten in de computer zijn geduldig. En als het te erg wordt dan fluiten de jongens me wel terug. Tachtig procent van de keren werkt dit zo. Mick gaat met de teksten aan de slag en net zoals op het debuutalbum is de verwijzing naar de poolreizigers een terugkerend thema. Waarom die fascinatie? Mensen in extreme situaties zijn prachtig en gek, lief en dodelijk bang en gelukkig en liegen.

Een strook land zonder bomen daar ligt de essentie van het Album Polarized en komt terug op ons nieuwe album. Tegelijkertijd zijn vanwege zijn enorme leeswoede veel teksten op literaire werken gebaseerd, maar kijken met een schuine blik naar de ‘gewone’ man en de dagelijkse dingen. De teksten zijn een metafoor juist voor de gewone man of vrouw en haar gedachten, liefde en geluk ongrijpbaar als zand dat je door de vingers glipt. De polen, wind ,weer en golven zijn het decor. Ik lees er graag over. Reuze spannend, natuurlijk. En tegelijkertijd hangt er een zweem van decadentie omheen. Het imperialisme van het Britse rijk, we doen het voor de koningin en we zullen de pool wel even bedwingen, dat sfeertje… In bijvoorbeeld Frobisher beschrijf ik de liefde die er volgens mij was tussen Queen Elizabeth I en Martin Frobisher. In 1577 verscheepte de laatste 1200 ton ‘black ore’, zoals hij het noemde, van Baffin Island naar Engeland, in de overtuiging dat het minstens zo kostbaar als goud was. Het bleek pyriet te zijn, en waardeloos. Storm Broke The Bell is het vervolg op Frobisher. Geschreven vanuit het besef van het fiasco van de hele onderneming. Frobisher had trieste clashes met de Inuit, en de partij pyriet eindigde in een stenen muur rond Manor House te Dartford – weinig eervol, allemaal.

Mick zat in een ver verleden in de de Ultra-beweging Oktopus. Kan er gesteld worden dat jullie muziek nog steeds deze stroming ademt? Qua Do It Yourself wel, financieel ook maar wel iets minder arti.

Van de achtergrond van de bandleden tot aan de benadering van de mastering, de natuurlijke mix van rock, wave, punk, elektronica, postpunk, synthpop: het komt allemaal samen in Stakbabber. Of zoals Rick het samenvat: Niets aan ons geluid is bewust zo gekozen. Het is de erfenis die we met ons meedragen. En we voelen ons erbij thuis.

Het fantastische Liquid is de eerste single van het album. Mysterieus maar dansbaar. Heerlijke Post-punkrockpop. Ik verwacht dat de Indie-radiostations het massaal zullen oppikken en Stakbabber eindelijk de nationale doorbraak zal kennen. Het wordt tijd dat Nederland hetzelfde zegt: I’m Impressed!

https://ondergewaardeerdeliedjes.nl/2019/10/31/stakbabber-liquid/

——————————————————————————————————————–

Heel catchy, een schot in de roos

Wim Guillemyn, www.musiczine.net (België)

Toen het debuut ‘Polarized’ van Stakbabber uitkwam vond ik die zowat het beste wat dat jaar uit Nederland tot bij ons kwam. Intussen is het vier jaar geleden en nu is er eindelijk een vervolg op dit knappe debuut. Hier bewijzen ze dat ‘Polarized ‘ geen toevalstreffer was. Hun bandnaam heeft geen betekenis maar drummer Ollie Schmitz houdt het maar op een anagram van backstabber. Voor dit album hebben ze de songs eerst live gespeeld vooral ze op te nemen. Zo groeiden de songs meer op een natuurlijke manier totdat ze rijp waren voor opname. Ik vind dat je dat hoort omdat het geheel iets organischer klinkt dan hun debuut. Verder overstijgt hun muziek het postpunkgenre. De moderne invloeden geven het geheel zuurstof en variatie.

“Liquid” bezit een baslijn dat de boel op gang wil trekken, maar het blijft toch lang ijl en etherisch vooral ze de boel opentrekken. Ze maken hier duidelijk gebruik van auto tune en gebruiken het als een instrument. De song klinkt Brits en doet mij qua groove en sound wat aan bands zoals Stone Roses en Kasabian denken. Geslaagde opener met een gitaarlijntje dat zo uit een song van Echo & the Bunymen kon komen. “Medicine” begint met een metaalachtig klinkende drum. Het begin van de song is vrij introvert en breekt pas halverwege open in een rocknummer. Met “Storm Broke The Bell” zitten we meteen in de song. Een heerlijk kronkelende baslijn en begeesterende synths dragen het nummer. De zang doet de rest. Een track dat live de boel zal opzwepen. “Humdrum” bevat terug een groovy ritmesectie waarop de rest zijn ding kan doen. “Transvaluation” heeft een mooie intro met overstuurd klinkende synths. Wanneer de drums invallen schiet de song uit zijn startblokken. Op “Decadance” gaan ze haast in het spoor van Vive La Fête spelen. Maar dan net iets minder afgeborsteld. Dat Frans accentje maakt het compleet. “Cleopatra” begint met een basloopje dat zo uit een album van The B-52 ’s kan komen. Het refrein verrast door zijn contrast. Het klinkt haast als een moderne dance act. Heel catchy allemaal. Voor zoverre dit bestaat horen we op “She Hung Half-Mast” een meer traditionele Stakbabber. “Oscar” is een postpunktrack die sfeervol het album afsluit.
Het tweede album van Stakbabber is een schot in de roos. Ze gaan verder waar ‘Polarized’ stopte. Het geheel klinkt retro en modern, heel organisch en ook natuurlijker dan hun voorganger. Zoals steeds is er veel aandacht voor de structuur, melodie en groove van elk nummer. Door al die elementen is hun muziek, naast de postpunk, ook aantrekkelijk voor mensen die naar new wave, rock en pop luisteren. Nu is het alleen nog kwestie van hen ook te bereiken.

PostPunk/New Wave
Stakbabber

Aanvullende informatie

  • Band Name:Stakbabber
  • Genre:Pop/Rock
  • Label Prod:Li2B Records
  • Release date: 1 november 2019
  • Rating:8

http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75713-stakbabber.html


Stakbabber, in Het Paard, Den Haag.

Independiente brengt Kong, Yokocola en Stakbabber naar Paard

Grauzone presenteerde afgelopen zaterdagavond Independiente met drie Nederlandse bands waarbij Yokocola en Stakbabber sterk teruggrijpen naar new wave muziek zoals die in de jaren tachtig gemaak werd en Kong, een band die in de jaren tachtig is opgericht. Lees meer..


Review online magazine Peek A Boo (Belgium) December 2015
web-logo

A strong and intriguing debut on which everything sounds good: the songs, the mix, the vocals and the instruments… The best from the Netherlands I’ve heard this year. For 20 euros you get the album on white vinyl and you also get the CD. In my opinion, a bargain!

Lees meer…

Musicmaker.nl – November 2015

Stakbabber recensie


NINE LICKS november 2015
(Klik op het plaatje om naar de recensie te gaan)

tumblr_static_ninelicks

Wie // Lekker raggen met Stakbabber.

Wat // Daarstraks werd er thuis aangebeld. Ik wist al dat het de schilder was, want verder wordt er nooit bij mij aangebeld, tenzij aangekondigd en laat nou nét die schilder deze week briefjes opgehangen hebben met daarop de mededeling dat-ie deze week langs zou komen voor een afspraak. Zonder m’n linkerhand door m’n haar te halen of de muziek zachter te zetten, opende ik de deur en daar stond-ie dan: de schilder. Of eigenlijk, twee schilders, want ze waren met z’n tweeën. “Jij bent Nick van 213.”
“Dat klopt”, antwoordde ik naar waarheid. “En jullie zijn de schilders.”
“Yes. Maandag ben jij aan de beurt.”
“Dat is mooi, want dan ben ik er niet. Hoe gaan we dat doen?”
Je hoeft niks te doen. We komen buiten langs via het balkon van je buurman of via haar kant.”
‘Haar’ sloeg op de buurvrouw van 211. Die stond – zoals altijd als er bij mij aangebeld wordt – op d’r eigen deurmat mee te luistervinken en als een goaltjesdief te wachten op een kans voor open doel. Dus ik zeg tegen die gasten: “Oh nou, dan is het prima. Dan zal ik zondag even alles aan de kant zetten voor jullie.”
“Top.”

Lees verder…


Vinyl50 augustus 2015
(Klik op het plaatje om naar de recensie te gaan)

Screen Shot 2015-09-02 at 16.17.23

Door Patrick Lamberts

Stakbabber, een verpolderde en verbasterde versie van het Engelse woord Backstabber (matennaaier), is de nieuwe band van Mick Ness, alias Mick Witkamp, vooral bekend van de Hongaarse formatie Sexepil. Eerder dit jaar bracht Ness al The Joy Of Pop uit, een plaat die duidelijk is beïnvloed door Joy Division en Captain Beefheart. Dat klinkt als een vage combinatie, en dat is het ook. Het levert wel intrigerende, originele muziek op en hoe vaak kan je dat tegenwoordig nog zeggen? Ness, een van de vaandeldragers van de vroegere Ultra-beweging Oktopus, is echter zo’n muzikant die zich van niets en niemand iets lijkt aan te trekken en lekker zijn eigen kunstzinnige weg volgt.

Polarized van Stakbabber kent ook zijn onnavolgbare creatieve keuzes, maar bevat (op elpee) voornamelijk liedjes met popstructuren. Ondersteund door eenvoudige, maar doeltreffende en dampende grooves van drummer Ollie Schmitz en percussionist Rudi de Graaff (Gotcha!, B-Movie Orchestra) mikt Ness op catchy en dansbare nummers met een donkere ondertoon. De zanger zet daarbij dikwijls een vervormingseffect op zijn stem. Dat geeft een psychedelisch randje aan de sound. Maar omdat de muziek van Stakbabber veel meer een staccato, upbeat ondertoon heeft in plaats van een zweverig, melancholisch geluid wordt het nergens pastiche. De groove van het semi-industriële Steal Your Heart doet echter wel even denken aan Led Zeppelins Kashmir, maar daar is niets mis mee.

De jaren zeventig en tachtig zijn weer enorm in trek. Dat zie je terug in hedendaagse kleiding, interieuren en design in het algemeen, en je hoort het ook terug in de muziek. Op die retrogolf zou Stakbabber best wel eens kunnen meesurfen. Al verwacht ik niet dat Polarized veel aandacht op de radio krijgt. Daarvoor is de muziek te alternatief en eigenwijs. Maar voor de kleinere popzalen en danskroegen met livemuziek is Stakbabber een welkome aanvulling. Zeker met nummers als Endurance, met zijn pakkende refrein, het al even catchy Black Pony en het eerder genoemde Steal Your Heart staat Stakbabber garant voor een avondje kwalitatieve grooverock met een postpunk- en darkpoptintje.

Er zijn honderd speciale edities met semi-transparant wit vinyl verkrijgbaar, waarbij ook een cd met twee bonusnummers ingesloten zit. Dit ‘gekleurde’ vinyl past goed bij het ijzige poolreizigersthema van de hoes en dito inhoud van de songteksten. Bezitters van de vinylversie moeten soms wel even zoeken naar de goede songtekst bij het juiste nummer, want de teksten zijn behoorlijk willekeurig op de mooi oranje binnenhoes afgedrukt. Maar ach, bij dit soort muziek draait het toch voornamelijk om melodieën en beats, en die staan als een huis, dus wat zou het.

Lees verder..


WestFrieslandRocks! 25 JULY 2015
(Klik op het plaatje om naar de recensie te gaan)

WFR-Logo

…Een ontzettend fijne plaat met ruimtelijke sfeermuziek die het ene moment neigt naar wat doemige rock en dan weer heel open indie klinkt. Bij mij ligt ie al een enkele dagen op de draaitafel en dat is echt niet alleen omdat ie er zo mooi uitziet: sterk sprekende fotografie, mooi vormgegeven voor-, achter en binnenkant en dan ook nog eens de limited edition op wit vinyl. Ik Ben Bofferd!…

Lees verder…


Nieuwsbode juli 2015

Nieuwsbode juli 2015


Noord Hollands DagbladNoord-Hollands-Dagblad-1